domenica 3 maggio 2015

VERA CROCE di Cristo


Die 3 Maji

IN INVENTIONE S. CRUCIS

Duplex II classis



* Hodie, occurrente una ex tribus Feriis Rogationum, juxta Rubricas: 1 in Choro, post Tertiam semper dicitur Missa conventualis de Festo et, si fiat Processio, post Nonam Missa de Rogationibus ; 2 extra Chorum, in Feria II, si omittatur Processio, post Nonam legitur Missa de Rogationibus, et in Feria IV post Sextam semper Missa de Vigilia. De Feria autem et de Vigilia prohibentur Missae privatae.


Introitus Gal. 6, 14

NOS autem gloriári opórtet in Cruce Dómini nostri Jesu Christi: in quo est salus, vita et resurréctio nostra: per quem salváti et liberáti sumus, allelúja, allelúja. Ps. 66, 2 Deus misereátur nostri, et benedícat nobis: illúminet vultum suum super nos, et misereátur nostri. V/. Glória Patri.



Oratio


DEUS, qui in praeclára salutíferae Crucis Inventióne, passiónis tuae mirácula suscitásti: concéde ; ut vitális ligni prétio, aetérnae vitae suffrágia consequámur: Qui vivis.

Et, in Missis privatis tantum, fit Commemoratio Ss. Alexandri I Papae et Martyris, Eventii et Theoduli Martyrum, ac Juvenalis Episcopi et Confessoris.

Oratio


PRAESTA, quaésumus, omnípotens Deus: ut, qui sanctórum tuórum Alexándri, Evéntii, Theodúli, atque Juvenális natalítia cólimus ; a cunctis malis imminéntibus, eórum intercessiónibus, liberémur. Per Dóminum.

Léctio Epístolae beáti Pauli Apóstoli ad Philippénses.


Phil. 2, 5-11


FRATRES: Hoc enim sentíte in vobis, quod et in Christo Jesu: qui, cum in forma Dei esset, non rapínam arbitrátus est esse se aequálem Deo: sed semetípsum exinanívit, formam servi accípiens, in similitúdinem hóminum factus, et hábitu invéntus ut homo. Humiliávit semetípsum, factus obédiens usque ad mortem, mortem autem crucis. Propter quod et Deus exaltávit illum: et donávit illi nomen, quod est super omne nomen: (hic genuflectitur) ut in nómine Jesu omne genu flectátur caeléstium, terréstrium et infernórum: et omnis lingua confiteátur, quia Dóminus Jesus Christus in glória est Dei Patris.


Allelúja, allelúja. V/. Ps. 95, 10 Dícite in géntibus, quia Dóminus regnávit a ligno. Allelúja. V/. Dulce lignum, dulces clavos, dúlcia ferens póndera: quae sola fuísti digna sustinére Regem caelórum et Dóminum. Allelúja.

+ Sequéntia sancti Evangélii secúndum Joánnem.


Joann. 3, 1-15


IN illo témpore: Erat homo ex pharisaéis, Nicodémus nómine, princeps Judaeórum. Hic venit ad Jesum nocte, et dixit ei: Rabbi, scimus quia a Deo venísti magíster, nemo enim potest haec signa fácere, quae tu facis, nisi fúerit Deus cum eo. Respóndit Jesus, et dixit ei: Amen, amen dico tibi, nisi quis renátus fúerit dénuo, non potest vidére regnum Dei. Dicit ad eum Nicodémus: Quómodo potest homo nasci, cum sit senex ? numquid potest in ventrem matris suae iteráto introíre, et renásci ? Respóndit Jesus: Amen, amen dico tibi, nisi quis renátus fúerit ex aqua, et Spíritu Sancto, non potest introíre in regnum Dei. Quod natum est ex carne, caro est: et quod natum est ex spíritu, spíritus est. Non miréris quia dixi tibi: opórtet vos nasci dénuo. Spíritus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, sed nescis unde véniat, aut quo vadat: sic est omnis qui natus est ex spíritu. Respóndit Nicodémus, et dixit ei: Quómodo possunt haec fíeri ? Respóndit Jesus, et dixit ei: Tu es magíster in Israël, et haec ignóras ? Amen, amen dico tibi, quia quod scimus lóquimur, et quod vídimus testámur, et testimónium nostrum non accípitis. Si terréna dixi vobis et non créditis: quómodo, si díxero vobis caeléstia, credétis ? Et nemo ascéndit in caelum, nisi qui descéndit de caelo, Fílius hominis, qui est in caelo. Et sicut Móyses exaltávit serpéntem in desérto ; ita exaltári opórtet Fílium hóminis: ut omnis qui credit in ipsum, non péreat, sed hábeat vitam aetérnam.


Credo.

Offertorium Ps. 117, 16 et 17 Déxtera Dómini fecit virtútem, déxtera Dómini exaltávit me: non móriar, sed vivam, et narrábo ópera Dómini, allelúja.


Secreta


SACRIFÍCIUM, Dómine, quod tibi immolámus, placátus inténde: ut ab omni nos éruat bellórum nequítia, et per vexíllum sanctae Crucis Fílii tui, ad conteréndas potestátis advérsae insídias, nos in tuae protectiónis securitáte constítuat. Per eúmdem Dóminum.


Pro Ss. Alexandro, Eventio, Theodulo ac Juvenale


Secreta


SUPER has hóstias, quaésumus, Dómine, benedíctio copiósa descéndat: quae et sanctificatiónem nobis cleménter operétur, et de Sanctórum nos solemnitáte laetíficet. Per Dóminum.


Praefatio de Cruce.

Communio Per signum Crucis de inimícis nostris líbera nos, Deus noster, allelúja.



Postcommunio


REPLÉTI alimónia caelésti, et spiritáli póculo recreáti, quaésumus, omnípotens Deus: ut ab hoste malígno deféndas, quos per lignum sanctae Crucis Fílii tui, arma justítiae pro salúte mundi, triumpháre jussísti. Per eúmdem Dóminum.

Pro Ss. Alexandro, Eventio, Theodulo ac Juvenale


Postcommunio


REFÉCTI participatióne múneris sacri, quaésumus, Dómine Deus noster: ut, cujus exséquimur cultum, intercedéntibus sanctis tuis Alexándro, Evéntio, Theodúlo et Juvenále sentiámus efféctum. Per Dóminum.


* Pro votiva de S. Cruce dicitur Missa Nos autem, quae habetur inter Missas votivas circa finem Missalis.



LAUDETUR  CUM  MARIA!
SEMPER  LAUDENTUR!


Jacopo da Varagine, nel suo famoso libro Leggenda Aurea, racconta la storia del Ritrovamento della santa Croce in Gerusalemme. Dice che Elena, giunta a Gerusalemme, chiese alle autorità se conoscevano il luogo nel quale si trovava la Croce della Passione di Cristo. Solo un tale di nome Giuda lo sapeva e fu costretto a rivelarlo dopo essere stato calato senza cibo in un pozzo. Si scavò nel luogo indicato dove vennero fuori tre croci che furono esposte nella piazza di Gerusalemme. 
Ora avvenne che passò di là un funerale e Giuda suggerì di porre sulle tre croci il cadavere. Deposta la salma sulla prima croce non accadde nulla, così quando si provò sulla seconda, ma sopra la terza il morto riprese vita e si conobbe quale fosse la Croce di Cristo. 
Fu ancora questo Giuda a ritrovare anche i chiodi della crocifissione. La stessa Leggenda Aurea sostiene che  Elena in persona avrebbe preso frammenti della Croce da portare al figlio, collocandoli poi nella basilica romana di Santa Croce in Gerusalemme, fatta da lei innalzare. Il resto, racchiuso in una teca preziosa, fu lasciato a Gerusalemme. Secondo un’altra tradizione la Croce rimase intera a Gerusalemme.
Elena morì presumibilmente tra il 338 e il 330, assistita dal figlio, a circa ottanta anni in un luogo che è rimasto sconosciuto. Il corpo venne trasportato a Roma e posto in un mausoleo di forma rotonda, con cupola. Si trovava sulla Via Labicana, ad duos lauros (Torpignattara) e il corpo era racchiuso in un sarcofago di porfido.
Sulla fine delle sue reliquie ci sono diverse tradizioni. Niceforo Callisto riferisce che Costantino la portò a Costantinopoli, nel mausoleo che aveva edificato per sé. Il canonico Aicardo nel 1212 lo avrebbe poi preso e trasportato a Venezia. Una seconda tradizione vuole che il presbitero Teogisio abbia preso le spoglie da Costantinopoli, portandole in Francia nell’840, nell’Abbazia di Hautvilliers presso Reims. Dopo la Rivoluzione Francese sarebbero state trasportate nella Cappella della Confraternita di Santa Croce nella Chiesa di Saint Leu a Parigi. Per un’altra testimonianza il corpo di Elena sarebbe stato posto nella Basilica dell’Ara Coeli, a Roma, dal Papa Innocenzo II nel 1140.

Nessun commento:

Posta un commento